Trasmatta - próba pierwsza

Zakończyłam swoją pierwszą próbę utkania szmacianego chodnika w stylu skandynawskim, a ściślej - szwedzkim (szwedz. tras - szmata, gałgan, matta - dywan). Dywanik ma ok. 63 x 110 cm. Tkany był na czterech nicielnicach i sześciu podnóżkach. Sposób przewlekania strun nicielnicowych jest oparty o wzór nazywany rosengång (ang. rosepath), który jest wariacją twillu. Jeżeli to twill to po co sześć podnóżków? - zapyta ktoś. Cztery podnóżki odpowiadają za rosepathowe (twillowe) wzory, a dwa pozostałe pozwalają uzyskać splot płócienny, którym tkany jest dywan na całej swojej długości, nawet w miejscu wzorów (jeden przerzut: wątek płócienny, drugi przerzut: wątek wzoru, trzeci przerzut: wątek płócienny, czwarty przerzut: wątek wzoru itd.; tam gdzie nie ma wzorów - po prostu tylko splot płócienny).
Miałam trochę nieprzyjemnych przygód z osnową (istniała obawa, że będę musiała ponad dwustunitkową osnowę jeszcze raz przewlekać przez struny i płochę, ale - Bogu dzięki! - obyło się), lecz nie zniechęciły mnie one, bo wiecie, bywam uparta jak osioł (co w tym przypadku jest akurat korzystne). Zatem mimo narastającej irytacji (tak naprawdę to narastało we mnie co innego, ale nie wypada publicznie wulgaryzmami rzucać), dłubałam przy tej osnowie do skutku. Przy okazji przetestowałam nowy sposób "ubierania" krosna: bez pomocników (chyba, że do pilnowania dziecięcia), bez żadnych wkurzających butelek z wodą czy innych obciążników na osnowie, bez skręcania się nitek przy przewlekaniu... No w ogóle - same zalety!

Dywanik nie jest pozbawiony wad. Udało mi się popełnić jeden błąd we wzorze, ale nie zamierzam jakoś szczególnie się nim przejmować. Innymi niedociągnięciami chwalić się nie będę ;-).

Dywanik miał służyć córce jako "izolacja", ale ona zamiast grzecznie na nim siedzieć i się bawić, woli odkrywać uroki bycia mobilną :-).

Kiedy zasiadłam do tkania, nie miałam w głowie żadnego planu, żadnego projektu. Głównie dlatego, że nie bardzo wiedziałam jak  mogłabym cokolwiek zaplanować oprócz długości dywanika. Zasiadłam więc do krosna i to co wyszło, wyszło, ot, spontanicznie. Za niedoskonałości wzoru należy winić ów spontan właśnie.